Oh oh Tirol

Yes, na een half jaartje vol ongeduld af te hebben geteld, is het nu zo ver. Oh oh Tirol is te vinden op Youtube. Het programma van mijn favoriete Haagse ontsporelingeskes. Gewoon knop op nul en genieten van de perikelen die acht Hagenezen, met een cumulatief IQ dat gelijk staat aan dat van een hitsige cavia, meemaken. Je kan het zo gek niet bedenken of Jokertje, Barbie, Sterretje, Slimpie, Matsoe Matsoe, Princess, Kabouter en Sniper (de helden van het verhaal) hebben het meegemaakt.
Maar na het eerste seizoen, Oh oh Cherso, in Chersonissos, belooft het deze keer nog straffer te gaan worden in Tirol, want er is een nieuwe bewoner bijgekomen en die lieten ze niet onopgemerkt voorbijgaan.

Kijk ernaar, geniet ervan, erger je, schaam je in hun plaats, maar lach je vooral een kriek.

Chatroulette

Even mijn productiviteit op de proef stellen en een tweede blogpost online zwieren voor vandaag. Een kleintje dan maar.

Iedereen kent het fenomeen chatroulette ondertussen al wel denk ik. Je gaat naar de website www.chatroulette.com, je zet je webcam op en het feest kan beginnen. Bij elke klik verlies je de persoon met wie je aan het chatten bent en kom je bij de volgende. Met 90% zekerheid krijg je een scène op je netvlies gebrand die je niet meer kan uitwissen, maar dat is het risico dat je hierbij hoort te nemen. Het is deze spanning die het spel voor sommigen zo leuk maakt, mezelf echter niet incluis. Noem me maar een gelegenheidsgebruiker. Op een gezellige BBQ even de laptop bovenhalen en met z’n allen eens goed lachen met de kleine worstjes van de exhibitionisten van dienst. Daarna terug achter de grill gaan staan en de chipolata’s erop smijten.

Vandaag is er echter een “feelgood” filmpje op youtube verschenen dat ik jullie niet wil onthouden.

De rekening graag.

Hij is de zelfverklaarde “Robin Hood van de food en de non food”. Hij is een gierigere pin dan een bepaald Libisch dictator, wiens naam ik niet ga vrijgeven, maar geeft zijn verdiensten steevast aan het goede doel, wat deze zin tot een contradictio in terminis maakt. Hij deelt zijn kortingen uit zoals Mike Tyson zijn klappen verdeelt: allemaal tegelijk en bij één persoon. Hij is Norbert Verswijver en hij is de Bonnenman.

Ook vandaag slaagt hij weer toe met een slag van jewelste. Hij wil de Home Market in Schoten een kleine € 200.000 lichter maken met kilo’s en kilo’s kortingsbonnen.

Hoe? Met een leger juridische arbeidskrachten als adviespersoneel. Wat? Een woud aan verwerkt hout in de vorm van parket. Waarom? Omdat hij het kan.

Uiteraard komt Home Market met een zwak excuus af om deze paletten ter waarde van een klein huis niet de deur uit te laten gaan, maar de Bonnenman heeft zijn zinnen er te hard op gezet en wil krijgen waar hij recht op heeft. Als ze hem niet geven wat hij wil, dreigt hij met gerechtelijke stappen.

Ondertussen heeft onze goede vriend al een paar keer zijn slag kunnen slaan en heeft hij al kunnen genieten van enkele topkortingen die de solden ons nog nooit hebben kunnen bieden.
Zo is hij al eens lading diepvrieskervel gaan ophalen bij de Match voor 5 cent. Straatwaarde: € 6.000. Ergens in zijn garage liggen ook nog een 500-tal autoradio’s. Gekocht voor € 1 ’t stuk + een couponnetje of 5.000. Nu ziet het ernaar uit dat hij zijn woning gaat kunnen renoveren met ettelijke vierkante meters aan gekapt Amazonewoud.

Have fun, rare Bonnenman!

 

Ipad vs Guitar

Het leven is hard! Soms moet je keuzes kunnen maken en die zijn niet altijd gemakkelijk. Bijvoorbeeld, op dit moment ben ik volledig in de ban van een tabletcomputer. Ik moet hem absoluut hebben. Zo’n Ipad als het even kan. Het probleem is dat de Ipad II binnen twee maand gereleased zal worden. Dus het is misschien de moeite om nog even te wachten tot die in de winkels ligt. Hoewel dan weer vijf maand later de Ipad III zijn intrede zal doen. Man, man, man, wat een miserie. Overigens zal ik met deze aankoop dan weer een stap verder staan van mijn levensdoel, met name een verzameling van meer dan 1.000 guitaren.
Sommigen onder jullie zullen nu met hun ogen aan’t rollen zijn en denken: ‘Je kan toch maar op één guitar tegelijk spelen, dus dan heb je toch met één guitar genoeg,’ maar de gepassioneerden onder jullie zullen het oneens zijn met deze sceptici.
Met één guitar heb je zeker en vast niet genoeg. Bijlange na niet. Elke guitar heeft een andere sound, een andere feeling, een ander allure… Om nog maar te zwijgen van de flair die de ene guitar uitstraalt en de andere dan weer niet. Dan heb je nog de verschillende soorten guitaren. Akoestische guitaren, elektrische guitaren, 12-snarige guitaren, bassguitaren, ukulele’s, mandolines, banjo’s… En de merken. Fender, Gibson, Warwick, Epiphone, Yamaha, Ibanez, ESP…

Ik wil ze allemaal, maar je kunt natuurlijk niet alles willen. Daarom heb ik mezelf die bescheiden limiet opgelegd van 1.000 guitaren. Nog 324 te gaan dus.

Nee, grapje, dat zou te zot zijn. Stel u voor dat ik nu al over de 600 guitaren zou hebben. Neenee. Ik heb er nog maar zes, maar er komen er nog, wees gerust!

Mijn volgende aankoop, als het geen tablet wordt, kan je op de volgende link vinden:  http://bit.ly/fpOImU

Indien iemand betere suggesties heeft, laat hieronder gerust een comment achter.

Breakfast at…

Noem me gerust een gourmand, een lucullus, een gastronoom of een smulpaap, want het gebeurt niet weinig dat ik al eens onze koekestad in trek voor een ontbijtje, dit mede omdat de bongobonnen enorm in trek zijn de laatste jaren en bij elke gelegenheid krijg je ze bij de vleet. Over het culinaire aspect ga ik jullie niet vervelen. Een pistolet is een pistolet en een ei is een ei. Daar kan je bij een ontbijtje niet veel verkeerd mee doen. Daarom krijg je van mij een selectie op basis van enkele alternatieve categorieën.

Beste uitzicht: Zuiderterras
Als je eens wil gaan ontbijten met een uitzicht waarvoor superlatieven te kort komen, dan is het Zuiderterras het restaurant bij uitstek! Het zicht over ons moedertje Schelde door de metershoge ramen neemt je weg naar andere sferen. De passage van het waterverkeer maken het tafereel af. Een aanrader voor elke romanticus en levensgenieter. Bij mij hoort het alvast tot mijn topfavorieten!

Meest trendy: Zoro
Zwarte tinten, minimalisme en Eames zijn enkele van de kernwoorden die eigen zijn aan Zoro. Het restaurant is te vinden op het Leopoldsplein achter het historische gebouw van de nationale bank. Absoluut de moeite om ’s zomers te genieten van het ontbijt op het gezellige terras. Ik kom er graag en ik zal er graag blijven komen.

Gezelligste: Farine’s Food
Wie graag eens een babbeltje slaat met een vreemdeling in een pittoreske setting zit op zijn plaats op dit adres. Bij Farine’s Food hebben ze slechts één tafel vrij en het zal hen worst wezen welke stoel jij inneemt. Wat er vrij is, is er vrij. Zet je, bestel, maak een praatje met je buurman links of rechts en geniet van je ontbijt. Ik kwam er in contact met interessante mensen waar ik nu nog regelmatig mee in contact kom.

Impressionantste: Horta
Bij Horta zit je echt in het architecturale Mekka van de restaurants. Weinig tot geen kunnen hieraan tippen. De Art Nouveau stijl van Victor Horta werd hier op een moderne manier geïntegreerd. Horta is ook een prima uitvalsbasis om achteraf wat boodschappen te doen op de vreemdelingenmarkt (enkel op zaterdag) of om te gaan shoppen op de Meir en daar teken ik voor.

Alternatiefste: Lombardia
Bij Lombardia krijg je alles behalve een regulier restaurant. De inrichting van het etablissement en de menukaart zijn op en top extravaganza! Op basis van natuurlijke en vegetarische voeding weet dit restaurant ieders hart te veroveren en vooral het mijne. De aimabele eigenaar Alain Indria wordt stilaan wereldberoemd met zijn unieke recept voor gemberthee. Een “must-do” voor elke Antwerpenaar of toerist!

Babysitting [bèta]

Oef, ze liggen in bed! Vaderschap is nog niet iets voor de komende jaren. Nee, laat dat maar even op zich wachten. Momenteel ben ik aan het babysitten op de twee adorabele meisjes van één van mijn beste vrienden. Adorabel, ja, tot ze beginnen met hun grenzen af te tasten. En subtiel dat ze dat doen. Net kwam de kleinste, vier jaar, nog even naar beneden. “Mag ik nog een beetje water,” vroeg ze poeslief met een halve pruillip, haar hoofdje schuin en steunend op één been, het ander met een knik in de knie naar binnen gebogen. Zo’n schattige verschijning kan je onmogelijk iets weigeren, dus terstond nam ik haar een glaasje en ik schonk het vol. Ze nam er een nipje van, bedankte en ging terug naar haar grote zus die nog boven in hun bedje lag.

Langzaam drong het tot me door. Ze hadden me bij mijn klokken. Ze waren me aan het testen. It’s a mindgame! Die kleine kwam enkel naar beneden om te zien hoe ver ze konden gaan. Dat ene slokje zou zelfs een vlieg zijn dorst niet gelest hebben, laat staan dat van een wolf in schaapsvacht. Momenteel denk ik na over mijn volgende move. Ik heb het idee dat de bal in mijn kamp ligt, maar in principe kan ik niets actief ondernemen, want ze moeten slapen. Schaakmat!

Aan heel dit zaakje zat een reukje. Ik voelde het warempel in de tip van mijn dikke teen. Stilletjes sloop ik naar de gang en ik dacht het al… Stemmen. Zo stil als ik kon sloop ik naar boven, maar uiteraard, krakende trappen vs 80 kilo, 1-0. Bij het horen van de krakende trede werd het plotsklaps stil, maar ze waren net te laat om het licht terug uit te doen. Busted! Ik gaf ze nog een berisping en tot nu toe heb ik ze niet meer gehoord, laat ons het de stilte voor de storm noemen. Ik blijf op mijn hoede.

Ja, die monsters vreten u op als je niet oppast, maar desondanks wil ik mij er toch ooit zo’n paar aanschaffen! Elf zelfs. Mijn eigen voetbalploeg.

Tot dan blijf ik oefenen!

This sounds like rock and/or roll! – Reverend Lovejoy

Vandaag, vrijdag 25 februari, heb ik weer eens een hemelse repetitie gehad! Niet dat onze repetities ooit a-hemels zijn ofzo, maar toch, het moet gezegd! En ik zal je nog eens iets zeggen he, wij rocken de pannen van het dak als echte rocksterren à la Lemmy van Motörhead, Kurt Cobain van Nirvana of Jimi Hendrix (neem het aan van de man die hier nu van een lekker warme chocomelk aan het slurpen is => so not rock and/or roll). Soit, genoeg gezeverd!
Van tijd tot tijd vliegen we er echt eens in alsof er geen morgen zal komen en dat was vandaag wel degelijk het geval. Ik heb mijn vingers, op bloeden na, tot bloedens toe stuk gespeeld. Echt waar, eens je “in the zone” bent, voel je dat niet meer, maar nu zit ik met de gebakken peren en als klap op de vuurpijl hebben we morgenmiddag nog eens afgesproken te repeteren. Dégoutant, maar het is voor de goede zaak. Repeteren, wie z’n best doet zal het leren. We zullen deze lijfspreuk dan maar aannemen, want binnekort staan we op de planken hoor. Er zijn al optredens gefixt voor enkele rockrally’s en clubgig’s. Data volgen nog via deze blog en andere platformen.
Nu waren we vandaag eens even met volle concentratie ons repertoire aan het aflopen en dat ging niet slecht. Iedereen had zijn huiswerk gedaan en zijn lesje geleerd, maar daar stonden we dan. Statisch. Iedereen hield zich met zijn eigen instrument bezig in volle aandacht, want ze moesten eens een fout spelen. Dit adynamische ensemble kon ik niet onopgemerkt laten. Dus ik, de zelfbenoemde groepscoördinator, nam de verantwoordelijkheid op mij, zoals het een persoon in die functie betaamt, en legde het idee voor om actiever te gaan rocken, want kom, als we op een podium staan, moeten we hier ook voor geoefend hebben zodat we er niet als een stel oncharmante patattenzakken staan he. Resultaat van mijn pitch: vier debielen met spasmodische trekken. Het zorgde voor veel plezier en vertier, maar er is nog werk aan de winkel.
Maar geen paniek beste lezer, we zullen onze act kant en klaar krijgen tegen ons eerste optreden. Hiervoor zullen de helden van dit verhaal bloed, zweet en tranen vergieten ter uwer entertainment.
Tot dan!

Gegroet

Woohoow, eindelijk begin ik met mijn eerste blog. Let’s see. Waar zal ik over schrijven? Het probleem is dat de eerste van een lange serie artikels toch wel episch moet zijn, niet?

Misschien zal ik dan een stukje schrijven over één van de merites van één of ander prominent figuur uit de wereldgeschiedenis. Dat kan over veel mensen gaan natuurlijk. Schrijvers, politici, koningen, criminelen, acteurs, zakenlui… Neen, dat zou een beetje flauw zijn. Stel je voor dat ik mijn eerste blog op het succes van Shakespeare, Kennedy of Koning Albert II baseer. Neen, dat mag ik mezelf niet aandoen.

Zal ik dan starten met een blog over het laatste nieuws (niet de krant, maar het eigenlijke nieuws)? Een stukje over de protesten tegen de huidige dictator van Libië, Khadaffi, bijvoorbeeld. Of over Julian Assange en zijn vermoedens over de complottheorieën van de USA. Of over aartsbisschop Léonard die in een persconferentie de fouten van de Kerk toegeeft. Of over Cameron Diaz die graag naar porno kijkt (ditmaal wel de krant Het Laatste Nieuws). Neen, ook hiermee wil ik niet de spits afbijten.

Ik zal het dan maar houden bij hetgeen waar deze blog om zal draaien. Het summum van mijn schrijven. De crème de la crème. Het thema waar ik niet onderuit zal kunnen. Met name: mezelf. Want draai het of keer het zoals je wil, mijn verslagen zullen gekleurd zijn!

Bij deze dus een summier lijstje van mijn likes en dislikes:

Likes:

–          Vrouwen, de mijn in’t bijzonder;
–          Muziek, aangezien ikzelf guitar speel en basguitar in een bandje (Hell Yeah!);
–          Een ontspannend boek;
–          Een informatief boek;
–          Recreatief triathlon;
–          Alternatieve documentaires (zoals Zeitgeist, Moon Rising…);
–          Commerciële films en series (enkele titels: The Office UK/US, Californication, Gossip Girl, Weeds, The Wire, The Sopranos, Wall-E, Pirates Of The Caribbean, La Vita è Bella…);
–          Cocoonen en zijn alter ego uitgaan;
–          Een spelletje wiezen;
–          Dineren met vrienden;
–          Een luxe-ontbijt op’t Zuiderterras;
–          Interessante artikels;
–          Mensen die me geheimen vertellen;
–          Reizen. Cliché? Ja, maar toch…;
–          Een stevige wandeling in de koekestad.

Dislikes:

–          Mensen die om middernacht nog komen aanbellen om te vragen of de pizzakeet onder ons appartement nog open is, terwijl de lichten uit zijn en de gordijnen toe zijn. Please get the picture!;
–          Agressie. Op café, in’t verkeer… Overal!;
–          Verwaande rijkeluiskinderen;
–          Wiskunde. Kan het niet, nooit gekunnen, zal het nooit echt kunnen (wil wel, maar kan niet);
–          Dubieuze politici;
–          Ziektes;
–          Familie, Thuis en andere soaps die tot de favorieten van mijn grootmoeder behoren (ik gun het haar en de andere fans van het eerste uur van harte, daar niet van);
–          Bedelaars! Niet te verwarren met straatmuzikanten!;
–          Mensen die niet antwoorden op mails en telefoons;
–          De kinderleiband;
–          Discriminatie;
–          De Merchurochrome reclame voor pleisters.

Deze blog zal anekdotes, verhaaltjes, reviews, persoonlijke meningen, feiten en fictie, content, maar waarschijnlijk ook anticontent, links naar al dan niet interessante artikels, websites en filmpjes, discussiepunten, presentaties, foto’s, en nog veel meer bevatten. Dus hou je vast aan de takken van de bomen, want het zal hier gaan spetteren dat het niet normaal is!

Veel leesplezier!

Matthieu Bout