Barcamp!

Het is inderdaad een beetje overdatum, maar na aandringen van een bepaald persoon, ik wil geen namen noemen, doch zal ik zeggen dat zijn naam eindigt op eurinck, ga ik hier een blogpostje schrijven over mijn ontmaagding op barcamp. Hoewel ik het nog geen echte ontmaagding mag noemen, want ik heb nog geen presentatie gegeven (ja, ja, stop al maar met mopperen, ik weet het, ik ben er zo ene, maar volgende keer komt het ervan, beloofd).

Kwam ik daar binnen en zag ik daar gelijk mensen lopen van jut naar jar en terug. Precies zoals kinderen in een speeltuin, of beter, beestjes in hun natuurlijke habitat. Leuk om zo’n overvloed aan enthousiasme te aanschouwen. Ik zag meteen onze vriend Jan S., maar die was druk in de weer met zijn gezelschap van Tech45. ‘Lap,’ dacht ik. Daar ging één van de weinige personen die mij als nieuwkomer even een beetje kon begeleiden. Gelukkig voor mezelf was dit verkeerd gedacht. Nadat ik een andere bekende gedag had gezegd, Esther, kwam het volk gewoon op me af als vliegen op ne stront. De openheid, de hartelijkheid, de gastvriendelijkheid… Ik vertaalde het bijna in ontroerendheid, maar ik ben nog altijd een man, dus ik greep al gauw een pint vast in de vorm van een gesponsorde Nalu en ik vervoegde het gezelschap naar de eerste van een lange reeks presentaties. De ene al wat interessanter dan de andere, maar allen gepresenteerd met dezelfde begeesterende hartstocht en dat was mooi. Niet elk geeky/techy verhaal sprak tot mijn verbeelding, maar toch! Mooi!

Ik heb nu eens echt van die dag genoten. Leuke content opgepikt, toffe mensen leren kennen, lekkere hapjes en drankjes gekregen in een topomgeving… Kortom een geweldige dag, mogelijk gemaakt door de lieftallige Topanga!

#bca6, ik tel al af!

 

Oh oh Tirol

Yes, na een half jaartje vol ongeduld af te hebben geteld, is het nu zo ver. Oh oh Tirol is te vinden op Youtube. Het programma van mijn favoriete Haagse ontsporelingeskes. Gewoon knop op nul en genieten van de perikelen die acht Hagenezen, met een cumulatief IQ dat gelijk staat aan dat van een hitsige cavia, meemaken. Je kan het zo gek niet bedenken of Jokertje, Barbie, Sterretje, Slimpie, Matsoe Matsoe, Princess, Kabouter en Sniper (de helden van het verhaal) hebben het meegemaakt.
Maar na het eerste seizoen, Oh oh Cherso, in Chersonissos, belooft het deze keer nog straffer te gaan worden in Tirol, want er is een nieuwe bewoner bijgekomen en die lieten ze niet onopgemerkt voorbijgaan.

Kijk ernaar, geniet ervan, erger je, schaam je in hun plaats, maar lach je vooral een kriek.

Chatroulette

Even mijn productiviteit op de proef stellen en een tweede blogpost online zwieren voor vandaag. Een kleintje dan maar.

Iedereen kent het fenomeen chatroulette ondertussen al wel denk ik. Je gaat naar de website www.chatroulette.com, je zet je webcam op en het feest kan beginnen. Bij elke klik verlies je de persoon met wie je aan het chatten bent en kom je bij de volgende. Met 90% zekerheid krijg je een scène op je netvlies gebrand die je niet meer kan uitwissen, maar dat is het risico dat je hierbij hoort te nemen. Het is deze spanning die het spel voor sommigen zo leuk maakt, mezelf echter niet incluis. Noem me maar een gelegenheidsgebruiker. Op een gezellige BBQ even de laptop bovenhalen en met z’n allen eens goed lachen met de kleine worstjes van de exhibitionisten van dienst. Daarna terug achter de grill gaan staan en de chipolata’s erop smijten.

Vandaag is er echter een “feelgood” filmpje op youtube verschenen dat ik jullie niet wil onthouden.

Kernenergie en destructie: Onkalo

Even een klein artikeltje waarmee ik een huidige situatie wil aankaarten: Kernenergie en zijn totale destructiemogelijkheden.

Onlangs heb ik een leuke documentaire gezien. Leuk is hier eigenlijk niet het gepaste woord. Allesbehalve. Ik bedoelde eigenlijk meer interessant. “Into Eternity” heet de film en hij verhaalt over de opslagplaats “Onkalo” in Finland, een ondergrondse berging voor radioactief afval. De Finse nucleaire energy wetgeving zegt namelijk dat al het radioactief afval, geproduceerd in Finland, ook in Finland moet gedumpt worden. Het kleine probleem is echter dat zeer optimistische nucleaire ingenieurs beweren dat dit afval nog minstens 240.000 jaar schadelijk zal blijven. De realistische ingenieurs hebben het dan weer over enkele miljoenen jaren en ik wil niet weten wat de pessimisten denken.

Voor elk probleem een oplossing, uiteraard. Zo begonnen de Finnen in 2004 aan hun opslagplaats. Een kelder die 520 meter diep zal worden in een gigantische granieten ondergrond. Zo gezegd, zo gedaan. De werken zijn inmiddels zeven jaar bezig en het zal pas tegen 2020 zijn dat men er de eerste vuilzakken kan dumpen.
Eens de kelder volledig af is, schat men dat deze het geproduceerd kernafval kan bewaren tot 2120. Daarna moet men de bunker afsluiten en de bedoeling is om deze daarna nooit meer te openen. In de documentaire spreken ze er zelfs over dat ze hem zo willen verstoppen dat iedereen hem op termijn vergeet en moest er iemand toch ooit op stoten, willen ze hen waarschuwen om rechtsomkeer te draaien en nooit meer terug te keren.

De grote hamvraag is echter: Hoe gaan we dat kunnen vertalen?

Het is namelijk zo dat wij op dit moment sommige talen van 5.000 jaar geleden nog niet eens kunnen ontcijferen. Wie weet of de 7.000 ste generatie na ons wel kan verstaan waar wij het in onze tijd over hadden? Zal die generatie beschikken over een eigentijdse steen van Rosetta? Of is er tegen dan misschien al geen sprake meer van Google translate? Is er dan überhaupt nog sprake van de Homo Sapiens?
Moest het nucleair fiasco zich voordoen, zal ik er gelukkig niet meer bij zijn om het mee te maken, maar ik hou mijn hart al vast.

Succes, toekomstige generaties!

 

De rekening graag.

Hij is de zelfverklaarde “Robin Hood van de food en de non food”. Hij is een gierigere pin dan een bepaald Libisch dictator, wiens naam ik niet ga vrijgeven, maar geeft zijn verdiensten steevast aan het goede doel, wat deze zin tot een contradictio in terminis maakt. Hij deelt zijn kortingen uit zoals Mike Tyson zijn klappen verdeelt: allemaal tegelijk en bij één persoon. Hij is Norbert Verswijver en hij is de Bonnenman.

Ook vandaag slaagt hij weer toe met een slag van jewelste. Hij wil de Home Market in Schoten een kleine € 200.000 lichter maken met kilo’s en kilo’s kortingsbonnen.

Hoe? Met een leger juridische arbeidskrachten als adviespersoneel. Wat? Een woud aan verwerkt hout in de vorm van parket. Waarom? Omdat hij het kan.

Uiteraard komt Home Market met een zwak excuus af om deze paletten ter waarde van een klein huis niet de deur uit te laten gaan, maar de Bonnenman heeft zijn zinnen er te hard op gezet en wil krijgen waar hij recht op heeft. Als ze hem niet geven wat hij wil, dreigt hij met gerechtelijke stappen.

Ondertussen heeft onze goede vriend al een paar keer zijn slag kunnen slaan en heeft hij al kunnen genieten van enkele topkortingen die de solden ons nog nooit hebben kunnen bieden.
Zo is hij al eens lading diepvrieskervel gaan ophalen bij de Match voor 5 cent. Straatwaarde: € 6.000. Ergens in zijn garage liggen ook nog een 500-tal autoradio’s. Gekocht voor € 1 ’t stuk + een couponnetje of 5.000. Nu ziet het ernaar uit dat hij zijn woning gaat kunnen renoveren met ettelijke vierkante meters aan gekapt Amazonewoud.

Have fun, rare Bonnenman!

 

Tijd voor een staking!

‘Man, man, man, als we zo verder doen, zitten we met een groot probleem,’ zei Jef, de bestuurder van tram 3, tegen zijn collega, Frans, die het streekvervoer deed. ‘We moeten nu dringend actie ondernemen!’
‘Volledig mee eens,’ antwoordde Frans. Hij nam zijn halfvolle pint, dronk die leeg en gebaarde naar de barvrouw om ze nog eens vol te doen.
‘Dat is nu al drie dagen. We zitten al over de helft van deze week en we hebben nog niks gedaan. Ik begin stilletjes aan te denken dat we er echt gaan geraken en dat baart me verschrikkelijk veel zorgen. Echt waar. Ik wil dit echt niet! Hoe dichter we bij die 38-uren week komen, hoe nerveuzer dat ik begin te worden,’ mopperde Jef.
Frans zette zich even wat beter op zijn barkruk en begon ook aan zijn gesakker: ‘Vroeger was het toch allemaal beter he. Toen er nog gegronde redenen waren om te staken. Tegenwoordig met al die verbeteringen in het IPA die ons te hard beschermen tegen vanalles en nog wat.’
‘Om nog maar te zwijgen van de hoge pensioenen waar ze in andere sectoren nog maar van kunnen dromen,’ onderbrak Jef.
‘Ja, echt he. En de werkzekerheid. Ik vraag het mij echt af. Wat moet ne mens nog doen om te kunnen staken? Het wordt er ons toch echt niet gemakkelijk op gemaakt.’
‘Nee, Frans! Daarmee juist. We moeten er iets tegen doen! Staken om te kunnen staken. Waar denk je dat we dit het best kunnen pitchen? ABVV of ACLVB?’
‘Ik denk dat ze daar alletwee wel voor te vinden zijn.’
‘Och ja, zo niet kan ik altijd nog wat ziekdagen oppakken. Ik vervloek de dag dat mijn eerste volledige werkweek zich voor doet!’
Ze kregen opeens het uur in de gaten en met spoed dronken ze hun pint leeg, want ze waren al te laat voor de namiddagshift.

TwunchQ

Deze morgend ben ik opgestaan en begon ik aan een schoonheidskuur. Ik zou die middag namelijk naar de TwunchQ gaan op het kabinet van Vincent Van Quickenborne, de El Sympatico onder de politiekers. Ik moest er dus tiptop uitzien.
Ik begon met een huidverzorgend gezichtsmasker van Roc. Wanneer ik dit eraf nam, gaf ik mezelf nog een snelle peeling en begon ik aan het uitknijpen van mijn puistjes. Uiteraard moesten de wondjes die ik daarmee had achtergelaten geschminkt worden met de fond de teint van Clinique. Daarna nog snel even wat wenkbrauwhaartjes epileren, benen scheren, tandjes poetsen en een gelleke in mijn haar zwieren en dan was het al gauw tijd om te vertrekken.

Het voorgaande is uiteraard fictie. Wij mannen doen geen schoonheidskuur. Een beetje deo zal wel volstaan.

Anyway… De TwunchQ is wel een feit. Rond de middag hadden een 150-tal mensen zich verzameld op uitnodiging van Quickie. Vriendelijk als hij is, had hij broodjes gesmeerd en fruitsap voorzien. Deze was niet vers geperst, maar ik denk dat hij aan de 1.000 sandwiches wel genoeg werk zal gehad hebben. Zie je hem al van ’s morgens in de keuken staan, in maatpak en met zo’n overschort. De loebas. Dit was overigens de eerste twunch waar ik aan deelnam en dit is me enorm goed bevallen. Echt een aanrader. Voor de mensen die het niet kennen, trouwens, een twunch is een lunch die men organiseert voor en door Twitter-volk. Quickie had er natuurlijk gelijk een PR-stunt van gemaakt, maar dat kan je hem natuurlijk niet kwalijk nemen. ’t Is toch ne kadee, he.

Normaal gezien was ik van plan om zelf daarheen te gaan, maar op een gegeven moment kwam er een boodschap (tweet) op Twitter via Stef Verbeeck, DE personal brandmanager van Vlaanderen, die vroeg of er mensen mee wilden rijden. Ik had Stef nog nooit ontmoet, maar uiteraard stond ik te springen om met een man van zijn kaliber mee te kunnen. Ik reageerde prompt en hopla, ik zat naast hem in de wagen. Nu zijn we goede vrienden geworden en hij nodigde me zelfs uit voor een conferentie waar hij als “key note speaker” zijn boek zal voorstellen (genaamd: Mensen als merken).

Ook Jan Seurinck, mijn docent communicatiemedia en fervent twitteraar, was aanwezig, wat mijn twunchontmaagding alleen maar aangenamer maakte.

Echt niets dan goede ervaringen bij mijn eerste twunch. Voor iedereen een aanrader en voor herhaling vatbaar.

Gilles de la Tourette + internaat = olijke cocktail!

Zeven jaar lang heb ik op internaat gezeten. Ik hoef u niet te vertellen dat ik daarover monsterlijk veel verhalen heb. Het internaat was eigenlijk een plaats waar ouders hun kinderen dropten wanneer ze onhandelbaar waren. Het was er zowat een concentratie van probleemkinderen. ADHD’ers, jonge delinquenten, authisten, verwaande nesten, grote monden, noem maar op. Er zat er ooit zelfs één met Gilles de la Tourette. Echt supergrappig wanneer we ’s nachts in stilte door de gangen moesten wandelen van de speelzaal naar de slaapkamers. ‘KAKA,’ riep hij telkens. ‘KAKA!’ wat de klok sloeg bij die jongen. Alles en iedereen was altijd KAKA. Ja, die gozer kon het wel uitleggen hoor.
Het duurde dan ook niet lang of de opvoeders hadden een regeling getroffen zodat die jongen op voorhand al naar zijn kamer kon gaan. Wat wil je? Je moet zo’n bende probleempubers eens proberen te handhaven als er één KAKA mag roepen en de rest stil moet zijn. Allemaal jongens, nota bene, want het internaat was niet gemengd.

Ik heb zelf ook heel hard gepuberd. Pesten was mijn specialiteit. Ik had mezelf wel een bepaalde code opgelegd. Geen leerlingen! Enkel leraars! En ik was er ook rechtvaardig in. De sympathiekelingen liet ik ongemoeid, maar sommige leraars hebben het probleem om hun gezag te misbruiken en die waren mijn doelwit. Als intern (op school had je ook externen) werd je door deze leraars echt geëtiketteerd en geviseerd. Het probleem voor deze machtsmisbruikers was echter dat wij hetzelfde deden. Zo was er bijvoorbeeld een leraar die op het schooldomein woonde in een bungalow. Dit pand had slechts één ingang en wij hadden er niet beter op gevonden om met een 10-tal internen zijn gangpad vol te leggen met hondendrollen. Jammer genoeg konden we zijn smoel niet zien wanneer hij in de eerste keutel stapte.

Al bij al heb ik me er wel goed geamuseerd op dat internaat en ik heb er mijn beste vrienden leren kennen.

Overigens heb ik hilarische momenten meegemaakt met die jongen met Gilles de la Tourette, maar eigenlijk is dat niet om mee te lachen. Kan best wel traumatisch zijn voor kinderen. Check deze trailer maar eens: http://bit.ly/ftGq0A

Ipad vs Guitar

Het leven is hard! Soms moet je keuzes kunnen maken en die zijn niet altijd gemakkelijk. Bijvoorbeeld, op dit moment ben ik volledig in de ban van een tabletcomputer. Ik moet hem absoluut hebben. Zo’n Ipad als het even kan. Het probleem is dat de Ipad II binnen twee maand gereleased zal worden. Dus het is misschien de moeite om nog even te wachten tot die in de winkels ligt. Hoewel dan weer vijf maand later de Ipad III zijn intrede zal doen. Man, man, man, wat een miserie. Overigens zal ik met deze aankoop dan weer een stap verder staan van mijn levensdoel, met name een verzameling van meer dan 1.000 guitaren.
Sommigen onder jullie zullen nu met hun ogen aan’t rollen zijn en denken: ‘Je kan toch maar op één guitar tegelijk spelen, dus dan heb je toch met één guitar genoeg,’ maar de gepassioneerden onder jullie zullen het oneens zijn met deze sceptici.
Met één guitar heb je zeker en vast niet genoeg. Bijlange na niet. Elke guitar heeft een andere sound, een andere feeling, een ander allure… Om nog maar te zwijgen van de flair die de ene guitar uitstraalt en de andere dan weer niet. Dan heb je nog de verschillende soorten guitaren. Akoestische guitaren, elektrische guitaren, 12-snarige guitaren, bassguitaren, ukulele’s, mandolines, banjo’s… En de merken. Fender, Gibson, Warwick, Epiphone, Yamaha, Ibanez, ESP…

Ik wil ze allemaal, maar je kunt natuurlijk niet alles willen. Daarom heb ik mezelf die bescheiden limiet opgelegd van 1.000 guitaren. Nog 324 te gaan dus.

Nee, grapje, dat zou te zot zijn. Stel u voor dat ik nu al over de 600 guitaren zou hebben. Neenee. Ik heb er nog maar zes, maar er komen er nog, wees gerust!

Mijn volgende aankoop, als het geen tablet wordt, kan je op de volgende link vinden:  http://bit.ly/fpOImU

Indien iemand betere suggesties heeft, laat hieronder gerust een comment achter.

Breakfast at…

Noem me gerust een gourmand, een lucullus, een gastronoom of een smulpaap, want het gebeurt niet weinig dat ik al eens onze koekestad in trek voor een ontbijtje, dit mede omdat de bongobonnen enorm in trek zijn de laatste jaren en bij elke gelegenheid krijg je ze bij de vleet. Over het culinaire aspect ga ik jullie niet vervelen. Een pistolet is een pistolet en een ei is een ei. Daar kan je bij een ontbijtje niet veel verkeerd mee doen. Daarom krijg je van mij een selectie op basis van enkele alternatieve categorieën.

Beste uitzicht: Zuiderterras
Als je eens wil gaan ontbijten met een uitzicht waarvoor superlatieven te kort komen, dan is het Zuiderterras het restaurant bij uitstek! Het zicht over ons moedertje Schelde door de metershoge ramen neemt je weg naar andere sferen. De passage van het waterverkeer maken het tafereel af. Een aanrader voor elke romanticus en levensgenieter. Bij mij hoort het alvast tot mijn topfavorieten!

Meest trendy: Zoro
Zwarte tinten, minimalisme en Eames zijn enkele van de kernwoorden die eigen zijn aan Zoro. Het restaurant is te vinden op het Leopoldsplein achter het historische gebouw van de nationale bank. Absoluut de moeite om ’s zomers te genieten van het ontbijt op het gezellige terras. Ik kom er graag en ik zal er graag blijven komen.

Gezelligste: Farine’s Food
Wie graag eens een babbeltje slaat met een vreemdeling in een pittoreske setting zit op zijn plaats op dit adres. Bij Farine’s Food hebben ze slechts één tafel vrij en het zal hen worst wezen welke stoel jij inneemt. Wat er vrij is, is er vrij. Zet je, bestel, maak een praatje met je buurman links of rechts en geniet van je ontbijt. Ik kwam er in contact met interessante mensen waar ik nu nog regelmatig mee in contact kom.

Impressionantste: Horta
Bij Horta zit je echt in het architecturale Mekka van de restaurants. Weinig tot geen kunnen hieraan tippen. De Art Nouveau stijl van Victor Horta werd hier op een moderne manier geïntegreerd. Horta is ook een prima uitvalsbasis om achteraf wat boodschappen te doen op de vreemdelingenmarkt (enkel op zaterdag) of om te gaan shoppen op de Meir en daar teken ik voor.

Alternatiefste: Lombardia
Bij Lombardia krijg je alles behalve een regulier restaurant. De inrichting van het etablissement en de menukaart zijn op en top extravaganza! Op basis van natuurlijke en vegetarische voeding weet dit restaurant ieders hart te veroveren en vooral het mijne. De aimabele eigenaar Alain Indria wordt stilaan wereldberoemd met zijn unieke recept voor gemberthee. Een “must-do” voor elke Antwerpenaar of toerist!