Oef, ze liggen in bed! Vaderschap is nog niet iets voor de komende jaren. Nee, laat dat maar even op zich wachten. Momenteel ben ik aan het babysitten op de twee adorabele meisjes van één van mijn beste vrienden. Adorabel, ja, tot ze beginnen met hun grenzen af te tasten. En subtiel dat ze dat doen. Net kwam de kleinste, vier jaar, nog even naar beneden. “Mag ik nog een beetje water,” vroeg ze poeslief met een halve pruillip, haar hoofdje schuin en steunend op één been, het ander met een knik in de knie naar binnen gebogen. Zo’n schattige verschijning kan je onmogelijk iets weigeren, dus terstond nam ik haar een glaasje en ik schonk het vol. Ze nam er een nipje van, bedankte en ging terug naar haar grote zus die nog boven in hun bedje lag.
Langzaam drong het tot me door. Ze hadden me bij mijn klokken. Ze waren me aan het testen. It’s a mindgame! Die kleine kwam enkel naar beneden om te zien hoe ver ze konden gaan. Dat ene slokje zou zelfs een vlieg zijn dorst niet gelest hebben, laat staan dat van een wolf in schaapsvacht. Momenteel denk ik na over mijn volgende move. Ik heb het idee dat de bal in mijn kamp ligt, maar in principe kan ik niets actief ondernemen, want ze moeten slapen. Schaakmat!
Aan heel dit zaakje zat een reukje. Ik voelde het warempel in de tip van mijn dikke teen. Stilletjes sloop ik naar de gang en ik dacht het al… Stemmen. Zo stil als ik kon sloop ik naar boven, maar uiteraard, krakende trappen vs 80 kilo, 1-0. Bij het horen van de krakende trede werd het plotsklaps stil, maar ze waren net te laat om het licht terug uit te doen. Busted! Ik gaf ze nog een berisping en tot nu toe heb ik ze niet meer gehoord, laat ons het de stilte voor de storm noemen. Ik blijf op mijn hoede.
Ja, die monsters vreten u op als je niet oppast, maar desondanks wil ik mij er toch ooit zo’n paar aanschaffen! Elf zelfs. Mijn eigen voetbalploeg.
Tot dan blijf ik oefenen!
The Broadcasting King 