Tijd voor een staking!

‘Man, man, man, als we zo verder doen, zitten we met een groot probleem,’ zei Jef, de bestuurder van tram 3, tegen zijn collega, Frans, die het streekvervoer deed. ‘We moeten nu dringend actie ondernemen!’
‘Volledig mee eens,’ antwoordde Frans. Hij nam zijn halfvolle pint, dronk die leeg en gebaarde naar de barvrouw om ze nog eens vol te doen.
‘Dat is nu al drie dagen. We zitten al over de helft van deze week en we hebben nog niks gedaan. Ik begin stilletjes aan te denken dat we er echt gaan geraken en dat baart me verschrikkelijk veel zorgen. Echt waar. Ik wil dit echt niet! Hoe dichter we bij die 38-uren week komen, hoe nerveuzer dat ik begin te worden,’ mopperde Jef.
Frans zette zich even wat beter op zijn barkruk en begon ook aan zijn gesakker: ‘Vroeger was het toch allemaal beter he. Toen er nog gegronde redenen waren om te staken. Tegenwoordig met al die verbeteringen in het IPA die ons te hard beschermen tegen vanalles en nog wat.’
‘Om nog maar te zwijgen van de hoge pensioenen waar ze in andere sectoren nog maar van kunnen dromen,’ onderbrak Jef.
‘Ja, echt he. En de werkzekerheid. Ik vraag het mij echt af. Wat moet ne mens nog doen om te kunnen staken? Het wordt er ons toch echt niet gemakkelijk op gemaakt.’
‘Nee, Frans! Daarmee juist. We moeten er iets tegen doen! Staken om te kunnen staken. Waar denk je dat we dit het best kunnen pitchen? ABVV of ACLVB?’
‘Ik denk dat ze daar alletwee wel voor te vinden zijn.’
‘Och ja, zo niet kan ik altijd nog wat ziekdagen oppakken. Ik vervloek de dag dat mijn eerste volledige werkweek zich voor doet!’
Ze kregen opeens het uur in de gaten en met spoed dronken ze hun pint leeg, want ze waren al te laat voor de namiddagshift.